Deze blog heeft niets met het trimvak te maken. Wel wat meer met mijn persoonlijke leven. Dat bij weinig mensen het leven over rozen gaat, dat weten we allemaal wel. Anders waren we allemaal.wel miljonair en heppiedepeppie in de liefde. Maar soms hè, heel soms wil je even dingen op een rijtje zetten en van je af schrijven.

Na het overlijden van m’n man dacht ik dat ik toch de draad van m’n leven weer aardig opgepakt had. En dat niets me meer in de weg zou staan. Dat voor mij nu eindelijk de tijd om heppiedepeppie te zijn was aangebroken. Ik bedoel. De salon liep aardig, kon altijd beter. Maar hé dat is met alles zo. Alles kan altijd beter, groter enz., maar ik ben geen Amerikaanse dus Texas style hoefde vooraf niet en nu nog steeds niet. Ik was en ben tevreden met wat ik heb en alles wat er nog bij kwam/komt aan positieve dingen was welkom. Hard werken heb ik geen uitdaging mee.

Vorig jaar m’n motorrijbewijs gehaald, dus ik heb aardig wat kilometers afgelegd. Owkey met m’n mams ging het niet zo lekker, maar iedereen was positief, dus dat ging wel goed komen. En toen kwam dat ene telefoontje als donderslag bij heldere hemel. De eigenaar van de stal waar m’n paard stond belde. Lapacho komt amper vooruit en heeft er een uur over gedaan om uit de wei naar stal te lopen. Dus ik heb ik met DA gebeld. Ze kon amper lopen. Het was met de één na laatste hittegolf. De hoeven bevoeld, daar reageerde ze niet op. Meds gekregen. Nog geen week later moest ze naar de kliniek. Aangezien die dichtbij mijn huis is en paard een half uur weg stond. Heeft m’n bijrijdster met stalgenoot haar gebracht. En ben ik op de.motor naar de kliniek gegaan. Dit was blijkbaar raar. Een eigenares zonder paard en motor bij de kliniek die zei dat het paard onderweg was. Dus de kliniek DA heeft mijn DA gebeld met de vraag: wat stuur jij nu voor een vreemd mens naar me toe. Maar goed lang verhaal kort. Het oordeel: hoefbevangen. Maar ernstig was het nog niet. Dus kaap de goede hoop. Ze kreeg klompen onder en liep weer als een tiet! Heppiedepeppie end zou je denken. Fout!! 2 maanden later heb ik het besluit om haar te moeten laten gaan genomen. Ze bleef pijn houden. Die beslissing neem je als je van je dier houdt. Dus ik vertel het tegen Lapacho dat ik haar laat gaan, omdat ze zoveel pijn heeft. Zo!! Ze stak nog net geen dikke middelhoef naar me op. Ze draaide zich om en ik kreeg haar geweldige kont in m’n giechel. Ze was het er duid en lijk niet mee eens! 2 maanden later was ze het er wel mee eens toen ik het nogmaals tegen haar zei. Haar enige reactie was haar neus tegen m’n buik. Op Samhein, voor de niet heksen onder ons Halloween, dus 31 oktober 2019 heb ik haar laten inslapen. Het was echt een tekstboek euthanasie. Ze is met haar hoofd op mijn schoot gegaan.

Dus wat doe ik, zoals ik het altijd doe. Kwak het in m’n rugzak en ga door. Verwerken had ik, dacht ik, wel gedaan dus weer schouders er onder en gaan met die banaan.

2 weken later.. Één van m’n katten (Melk) had een rare wond op z’n giechel en een bloemkool oor.. Nu is hij altijd al een vechtersbaas geweest, dus wonden met erwtensoep kijken we niet meer van op. Nu werd dit oor in 2 dagen zwart en dan krabbel je jezelf achter je oren en denkt: dit is niet goed, maar hij zal wel weer geknokt hebben. Tot je ineens een ijselijke gil hoort en hij z’n oor eraf gekrabt heeft. Dus in de bench en dan ga je weer novacam in gooien en propolis crème op smeren. Na een paar dagen was er nog geen verbetering. Dus een telefoontje richting DA. Nadat ik de situatie had uitgelegd was zijn gedachte: kanker. Een witte kat met deze klachten, dat kan maar één ding zijn. Deze gedachte even laten bezinken en dan neem je voor de tweede keer in 3 weken tijd dezelfde beslissing. Je laat het dier gaan, omdat je het dier geen pijn gunt. Melk is in mijn armen gestorven net zoals Daewoo begin vorig jaar. Goed dit was het derde dier wat ik in 10 maanden tijd heb laten gaan en vond het nu toch echt wel even genoeg geweest. Mèn zat ik er even naast.

Tweede Kerstdag ging m’n dingetje over. Dus was ik weer alleen. Ook dat kon er nog wel bij. Met m’n mams ging het nu met een rot vaart snel achteruit. 5 stappen achteruit en 1 vooruit. Ze wilde echt niet meer. Nu heeft ze dit wel vaker geroepen, dat ze niet meer wilde. Dus ik nam het met een pallet zout. Maar deze keer bleef ze het volhouden. Ze ging amper nog naar haar clubjes, sliep 20 van de 24 uur per dag, was doodmoe, tanden braken af enz. Dus de kwaliteit van haar leven ging met een sneltreinvaart achteruit. Op haar verjaardag notabene hebben we de datum van haar euthanasie besproken met de HA. Deze ging er nu wel mee akkoord. Dus heeft hij de procedure opgestart en op 14 februari (Valentijnsdag) heeft ze haar zin gekregen en is ze naar haar moeder teruggegaan.

Maar nu komt het. Haar crematie!! Je verzint dit echt niet. Dit is echt de grap van de eeuw. Onderweg naar het crematorium kwam er een brandweerauto voorbij racen. En even later nog één. Dus wij maken nog grapjes over het feit dat deze onderweg naar het crematorium is. Het zou toch een geweldige grap zijn als het crematorium in de fik stond. Dan ga je toch met een iets groter vreugdevuurtje dan de planning was. En ja hoor, we kwamen bij het crematorium aan en daar stonden de beide brandweerauto’s. We mochten nog wel het parkeerterrein op en even later kwam de begrafenisondernemer ons vertellen dat er brand was in het crematorium, dus dat de brandweermannen hun best zouden doen om mams en de andere doden zo snel mogelijk uit het gebouw te halen, zodat we haar ergens konden cremeren. De grap van haar hier uit de brand halen, zodat we haar ergens anders weer in de fik konden steken was natuurlijk zo gemaakt. We bleven woordgrappen maken. Niet vanwege de spanning, maar zo zijn wij als gezin nu eenmaal. Echt de ene opmerking na de andere vloog door de lucht. We mochten gaan eten op kosten van de verzekering, maar de vlammetjes konden we niet vinden. Op het laatst deed zelfs m’n paps mee. Nu kan je denken dat dit een grap is, maar het is en was echt zo. Nu heeft m’n mams toch haar zin gehad. Er mocht niet gehuild worden bij haar crematie. We hebben alleen maar gelachen.

Tot zover weer een klein kijkje in m’n leven. Ik moest het even kwijt. Ik hoop dat jullie om het laatste ook vreselijk hebben kunnen lachen, net als ik en m’n hele gezin.