Vanaf het moment dat m’n man op vaderdag (18 juni 2017) letterlijk dood naast me neer viel, ben ik in de overlevingsmodus gegaan. Hierdoor zijn er ook een tijdje geen blogs meer uit m’n pen gekomen. De inspiratie was heel ver te zoeken en had geen fut meer. Helemaal niks. Ben mezelf wel gaan afleiden met, nu achteraf bezien,allerlei belachelijke dingen. Vooral om maar gewoon bezig te zijn en niet te hoeven nadenken. Ja met wat eigenlijk. Ik heb werkelijk geen flauw idee!

Voor de mensen die zich afvragen hoe mijn man is overleden en of hij dus ziek was. Hij was in ieder geval niet ziek, hij is letterlijk omgevallen. Volgens de autopsie-arts was het waarschijnlijk een hartritmestoornis, met hartstilstand tot gevolg.

Ondanks het verdriet en gemis blijft er een stukje zekerheid over en herkenning: Ik kan gelukkig in m’n huis blijven wonen en daardoor mijn salon behouden.

Wat een spontane wending was, ik ben een tijdje ’s nachts op de radio te horen geweest. Dit is eigenlijk gekomen doordat ik tijdens een uitzending had gereageerd op een oproep. ‘s Nachts bezorg ik namelijk kranten en tijdens een uitzending ging het over nachtwerkers. Dat sloeg dus ook op mij. Mandy (DJ van Q-music) vond dat ik zo spontaan de voorkant van De Telegraaf behandelde dat ze me vroeg of ik niet iedere nacht het nieuws wilde vertellen tijdens de uitzending. Aangezien ik nogal van het spontane ben en overal blindelings inspring, had ik al ja gezegd voordat ik er erg in had.

Misschien heb je mij wel op de radio gehoord. Ik was te beluisteren van eind oktober tot eind december elke woensdag-, donderdag- en vrijdagochtend om ca. 05.45 uur. Naast het melden van het nieuws van de voorpagina, gaf ik er ook mijn ongezouten mening over. Helaas is Mandy nu iets anders gaan doen en ben ik dus niet meer op de radio te horen.

Nu is 2018 net begonnen en ga ik weer verder met mijn leventje zoals het was voordat m’n man stierf. En wel met beide benen op de grond. En ja, het was volkomen bagger om de eerste feestdagen zonder hem te moeten doorbrengen.
Toch heb ik wel iets om te vieren, namelijk het feit dat ik bijna 14 jaar samen met hem ben geweest. Dat maakt het een stuk dragelijker. Ook wilde ik hem blijvend bij me houden en dat heb ik gerealiseerd door hem te vereeuwigen op mijn lichaam dmv een tattoo die mij aan hem doet denken.

Iedere maand ga ik weer proberen om een blog neer te zetten, over het wel en wee in mijn salon. Hetgeen wat ik zo graag doe en plezier aan beleef. Graag tot een volgende keer!